Πιπίλα και ντροπή
Στο σούπερ μάρκετ με τον Μάρκο.
— Μα πώς γίνεται, τόσο μεγάλο παιδί να φοράει πιπίλα!
Κυρία 60 ετών περίπου. Ερώτηση που πάντα με διασκεδάζει και με προκαλεί να εξερευνώ τρόπους εκπαίδευσης του ανυποψίαστου κοινού. Απαντάω:
— Αν έχει αυτισμό, γίνεται.
— Α, έχει αυτισμό...
Δεν το περίμενε, φυσικά, αλλά κράτησε αυτοκυριαρχία. Δεν απολογήθηκε, ούτε τιμώρησε λεκτικά τον εαυτό της. Μου ήρθε να σκάψω βαθύτερα και να εξερευνήσω λίγο στον ψυχισμό της· άλλαξα το θέμα:
— Πάντως, άσχετα με τον αυτισμό, η παρατήρηση για την πιπίλα δεν είναι και τόσο ευγενική.
— Α ναι; Γιατί; με ρώτησε με γνήσια έκπληξη.
— Διότι είναι έμμεση επίκριση προς τον γονέα.
Με κοίταξε μπερδεμένη. Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι ένας γονέας, που έχει κοπιαστικό και σύνθετο ρόλο, δεν θα βοηθηθεί από το ξεμπρόστιασμα που θα του κάνει ένας άγνωστος. Την μπέρδεψα περισσότερο.
— Εγώ σκέφτηκα ότι αν το παιδί ντραπεί, θα θελήσει να βγάλει την πιπίλα, μου είπε.
— Δεν βρίσκω την ντροπή καλό κίνητρο, της απάντησα.
— Να είστε καλά, μου είπε με αμήχανο, ευγενικό χαμόγελο, κλείνοντας την κουβέντα.
Δεν είχα σκοπό να της κάψω τον εγκέφαλο. Με εξάσκηση, ίσως βρω τρόπο να είμαι πιο τρυφερός με τους ανθρώπους.