Δικαιολογητικά αδικαιολόγητα
— Είναι πολύ μεγάλη η φωτογραφία.
— Κόψτε την όσο θέλετε.
Στο ΚΕΠ ήμουν, για ταυτοπροσωπία του Μάρκου. Μαζί με το παιδί.
— Όχι, είναι πολύ μεγάλη.
— Θυμάμαι περίπου πώς είναι το έγγραφο, πάντως. Θα χωρέσει, πιστεύω.
Στο τηλεφώνημα που είχε προηγηθεί, ο υπάλληλος δεν μου είχε δώσει προδιαγραφές. Μου είχε πει απλά ότι δεν χρειάζεται να είναι φωτογραφία διαβατηρίου.
Τελικά την έκοψε. Μια χαρά θα έμπαινε στο έγγραφο, δευτερόλεπτα αργότερα. Κουβέντα να γίνεται.
Ύστερα, απευθύνθηκε στον Μάρκο:
— Πώς σε λένε;
— Δεν μιλάει.
— Γιατί;
— Έχει αυτισμό.
— Και πώς θα ξέρουμε ότι είναι αυτός;
— Έλα μου ντε. Δηλαδή αν μιλούσε;
— Ε, το ρωτάμε το παιδί και λέει πώς το λένε.
— Έχει αυτό νομική αξία;
— Αλλιώς γιατί σας είπαμε να τον φέρετε μαζί;
— Έλα μου ντε.
Θεέ μου. Κατανοώ το «λέμε και καμιά μαλακία να περνά η ώρα», κάτι που όλοι χρειαζόμαστε μέσα στην εργάσιμη μέρα μας, αλλά βρες άλλο χόμπι, βρε άνθρωπε. Όχι την επινόηση αυτοσχέδιων δικαιολογητικών.